Auteur: mila

Ik profiteerde van het mooie weer in het weekend om buiten wat te klussen. Het kon niet vrolijker: een groot tafelkleed om de tafel te beschermen en wat zonlicht om alles te laten schitteren. Ik haalde alles wat ik nodig had tevoorschijn: ik ging een paar witte glazen flessen en een grote glazen mandfles decoreren.

Natriumbicarbonaat (of bakpoeder), witte krijtverf, koffiedik, een spons en een grote verfkwast en grote kommen om de brouwsels in te mengen. Natuurlijk had ik de bakjes van tevoren schoongemaakt met zeep en schoon water.

Het idee? Het gladde, doorschijnende glas van de flessen eruit laten zien als aardewerk. Of gips. Om de lichte, fragiele kant van het glas te laten verdwijnen onder een laag wit magma. En, om het anders te zeggen, mijn flessen een artisanale afwerking te geven.

Ik heb een grote pollepel gebruikt, want ik had geen idee hoeveel ik juist moest mengen. Ik koos voor dezelfde hoeveelheid bicarbonaat en verf en roerde alles goed door elkaar. Ik haalde de brede kwast tevoorschijn en begon de imposante pot met verf te bedekken. Het hoeft ook niet mooi te zijn: dat maakt het des te leuker. Je kunt de textuur alle kanten op kwasten. Tegen de tijd dat ik de andere flessen had geverfd, was de eerste pot droog. Al fluitend bracht ik de tweede laag aan.  

Ik goot het koffiedik dat ik de afgelopen dagen had verzameld in een kom. En ik voegde twee theelepels water toe. Net genoeg om de koffiedrab te bevochtigen en ‘plakkerig’ te maken. Het was tijd voor mijn gloednieuwe spons.

Ik deed het rustig aan: ik had geen idee wat het resultaat zou zijn. Uiteindelijk is het heel logisch: hoe meer koffiedik je op je spons doet, hoe meer er op het witte oppervlak van de fles komt. Het is aan jou om dit goed in te schatten voor het effect dat je wilt bekomen.

Ik was relatief licht in de weer en dat verliep goed. Een enkele laag, voor kleine bruine stipjes in reliëf. Discreet en zacht. Het is duidelijk dit stadium dat van je fles aardewerk maakt: hoe meer lagen je rond de omtrek van de pot maakt, hoe gestructureerder de afwerking zal zijn, met een effect van oude steen en gespikkelde crepi.

Ik heb daarna lange plantenstengels in mijn gedecoreerde vazen gestoken. Sober en elegant…

Aan jou de keuze: de techniek is gemakkelijk toe te passen. Je kunt zo van je jampotten charmant aardewerk maken!  

Tijdens één van onze escapades gingen we schuilen voor de koude in een leuke brasserie. Er stonden heel wat planten, meer planten dan stoelen om op te zitten zelfs. Muren bedekt met planten, het is een trend die al een tijdje bestaat! Maar ik vind het altijd leuk om nieuwe manieren te ontdekken om planten een plaatsje te geven in het interieur.

Hier gebeurde dat door oude houten ladders horizontaal op te hangen. Rondom de grote ruimte waren hier en daar ladders opgehangen, in trapsgewijs verspringende rijen. De twee lange zijden van de ladders deden nu dienst als schappen waar kleine potten met bloemen op stonden. De sporten van de ladders, nu verticaal, deelden de schappen in: elke plant had zijn eigen houten kader om in te groeien.

Het leek wel of de ladders altijd horizontaal hun leven hebben geleid, als luchtige plantentapijten. Een deel van het hout was gelaten zoals het was: door de tijd verouderd en nu charmant grijs. Andere stukken waren geverfd in zachte kleuren die gepatineerd waren en zo ook verouderden. Poederroze, lavendelblauw en watergroen voegden wat kleur toe aan het meer voor de hand liggende en alomtegenwoordige groen van de planten.

Het idee is iets wat ik in het achterhoofd ga houden. Het is trouwens niet alleen mooi binnenshuis. Persoonlijk zou ik een ladder in de tuin ophangen aan de muur op de hoek van het huis. Een geweldig alternatief voor de traditionele plantenbakken en crepi over de volledige muur. De enige voorwaarde is dat je een oude ladder neemt met platte stijlen die breed genoeg zijn voor de potten.

Hoe dan ook: hoewel ik de inrichting van de brasserie even schattig als gek vond, zou ik niet degene willen zijn die de planten water moet geven en verzorgen: dat moet een echte dagtaak zijn!

 

 

Bij ons thuis houden we van gefrituurde ui. Er wordt geen salade of hamburger gegeten zonder gefrituurde ui op. Ik heb dus regelmatig lege bakjes in hard plastic in mijn afvalsorteerbak liggen. En dat maakt me wat triest: ze hebben een mooie grootte, zijn stevig en voorzien van een deksel dat in een handomdraai te sluiten is.

Ik stelde de vraag aan alle huisgenoten wie er een pot zou kunnen gebruiken om allerhande prullen in op te bergen. Zoals gewoonlijk hadden mijn tieners geen boodschap aan knutselen met hun moeder, maar ze wilden natuurlijk wel het eindproduct krijgen.

Ik kocht acrylverf. zwart voor mij, knaloranje voor mijn zoon en koningsblauw voor mijn dochter. Ik haalde ook een rol zelfklevend kaftpapier boven dat ik gebruikte om mijn schriften te kaften. En tot slot ook nog een rol plakband, het soort dat ik gebruik wanneer ik muren verf.

Ik had een twintigtal afgewassen en gedroogde potten ter beschikking. Er was dus werk aan de winkel. De eerste stap? Vormen uitknippen uit het zelfklevend papier. Ovalen voor mij, rechthoeken voor mijn zoon en cirkels voor mijn dochter. Ik kleefde ze op één van de zijden van de plastic potten. Telkens op dezelfde plaats. Ik deed hetzelfde voor elke pot: de plastic sluitrand van de potten afplakken met de schilderstape. En dan kwam het leukste gedeelte!

Ik gebruikte een spons om de potten te verven. Op die manier vermijd je borstelstrepen en krijg je een meer getextureerd effect. Ik was er wel even mee bezig, met meerdere lagen per pot. En telkens wachten tot de verf op de potten droog was.

Daarna brak het moment aan om de deksels aan te kleden. En dat moet heel secuur uitgevoerd worden. Ik had nog wat vellen zelfklevend kurk liggen (van twee millimeter dik). Nu was het perfecte moment om dat ge gebruiken. Ik knipte cirkels uit die even groot waren als de deksels. En stroken die rond de omtrek van de deksels passen. De beschermingsfilm verwijderen en kleven maar!

En klaar is Kees! Ik verwijderde voorzichtige de tape van de  sluitrand en de folie van één van de zijden van de potten: de verf mocht niet beschadigd geraken. De deksels gingen op de potten en… wat een look!

Iedereen gebruikte ze om zijn eigen spulletjes in op te bergen. Gefrituurde uien maakten plaats voor veelkleurige kralen, vaatwasblokjes, snoep en chocolade, kantoormateriaal, …

Recycleren, da’s ook een feest voor de ogen!

Mijn lieve oude buurman gaat weg: er komt een plek vrij in een home. Dat maakt niet alleen emoties los, er moeten ook voorbereidingen getroffen worden voor het vertrek. Hij heeft me gevraagd of ik één of ander meubelstuk wilde: alles om het hem wat makkelijker te maken.

Marcel, daar hou ik wel van. Zijn meubels, die komen eerder uit een andere tijd. En ik zag mezelf niet heel veel ervan in huis nemen. Maar uiteindelijk besliste ik om de lades uit de kast in zijn salon over te nemen. Ik wilde ze een tweede leven geven. Ik zag op de sociale media een leuk idee: lades op elkaar stapelen, de ene op de andere, om op die manier een rek te vormen.

Ik nam er 4. Ik haalde er de koperen grepen af, schuurde het donkere hout en haalde er elk spoor van vernis af, om ze vervolgens te verven. Een andere kleur voor de binnenkant van de lades dan de buitenkant. Wit en azuurblauw. Ik wilde iets zachts en gelukkig, een beetje zoals mijn omgang met Marcel.

Toen de lades eens geverfd waren, zette ik de koperen grepen er terug op: ik wilde niet alles veranderen. Daarna maakte ik 4 poten (wit, gewoon gekocht) vast onder de eerste lade, over de breedte. Een lade zoals een doos die omgedraaid is, horizontaal. Eén grote schroef per poot volstond.

Ik checkte of het wel stevig genoeg wass: precisie is niet altijd mijn sterkste punt. Daarna zette ik er drie andere lades op, willekeurig. Eén handgreep rechts, één handgreep links, enzoverder. Ik smeerde lijm over de lengte van de lades en bevestigde op de achterkant stalen montageplaatjes met gaten in.

Die grepen zijn natuurlijk nergens voor nodig om te dienen als rek. Maar het doet me denken aan mijn oude vriend. Aan alle keren dat ik ze hem zag vastnemen om de lades open te trekken en me foto’s of documenten te tonen.

Ik vind het resultaat heel leuk. Een rek dat licht zigzagt. Dat wat lijkt te golven. Maar dat toch stevig is. Ik ga een foto van Marcel en mij laten afdrukken: hij krijgt een mooi plaatsje, tussen de plantjes en andere snuisterijen.

Soms vertellen meubels een leuk verhaal!

Ik organiseerde het verjaardagsfeest voor mijn vriend. En voor die avond met enkele vrienden, koos ik voor een zachte en elegante decoratie. Ik wilde evenveel kaarsen in de kamer als op de taart. Even tellen…

Voor de gelegenheid probeerde ik een techniek uit die ik al vaak had gezien, maar nog nooit eerder zelf uitprobeerde: op was gekleefde servetten.

De eerste stap: de 40 kaarsen kopen. Ik koos ze in het wit, in twee verschillende hoogtes (15 cm en 6 cm) en met een goede diameter (+/- 6 cm): ze moesten opvallen! De tweede fase was iets ingewikkelder: ik wilde papieren siervetten vinden met felgekleurde plantenmotieven op een witte achtergrond.

De rest van het materiaal dat ik nodig had, had ik al in huis: ik haalde het strijkijzer en de rol bakpapier boven.

Ik haalde de eerste servet met de grote blauwe en groene bladeren uit de verpakking en haalde de fragiele lagen papier uit elkaar om alleen het eerste, waarop de tekening gedrukt was, los te maken. Ik legde het dunne vel op tafel en legde de kaars erop. Nu alleen het stuk servet afknippen dat boven de kaars uitstak en het stuk dat overlapte wanneer ik het om de kaars wikkelde: het moest er één keer omheen.

Ik knipte net zoveel papier uit als ik kaarsen had: ik heb een tijdje genoeg van knippen. Nu alleen nog de cruciale fase van het kleven.

Daarvoor moet je wat handig zijn. Je wil jezelf immers niet verbranden met het strijkijzer. Neem je kaars en leg de papieren servet erop, precies op de juiste hoogte. Zorg ervoor dat de kant van de papieren handdoek met het ontwerp naar buiten gericht is. Wikkel het dan om de kaars. Neem een stuk bakpapier en rol het rond de kaars en de servet.

Nu hoef je alleen nog met je strijkijzer over het bakpapier te gaan. Alles zit hem in de juiste beweging: je mag geen plekje missen en je moet lang genoeg op het bakpapier blijven met het strijkijzer zodat de servet aan de verwarmde was blijft leven.

Het kostte me meerdere keren strijken om het stukje papier aan de witte was te laten plakken. Maar wat een mooi resultaat als je het bakpapier verwijdert! Het leek wel of de tekening van de bladeren op de kaars gedrukt waren: perfect!

Een techniek die ervoor zorgt dat je je decoratie kan laten afwisselen en je kaarsen naar wens kan personaliseren!

Natuurlijke vezels zijn al een tijdje in de mode in onze huizen. Het draait allemaal om zachte rondingen en plantmotieven. Luchtige decoraties van stro of riet doen het goed op onze muren en het goede nieuws is dat ze gemakkelijk te maken zijn.

Ik ben eens langs die winkels gegaan. Je kent ze wel, waar je alles tegen lage prijzen kunt vinden. Ik heb hier en daar een paar schatten opgepikt: ronde placemats van plat riet en kleine, zachte mandjes die ook van natuurlijke vezels zijn gemaakt (platte bodem, grote diameter en lage zijkanten).

Maar mijn grootste vondst waren echter ronde onderzetters van geweven of gevlochten stro. Ideaal om variëren met de soorten stro die je gebruikt om verschillende looks en tinten te creëren. Linnen stro, struikstro, palmbladeren, bamboe rotan…

Het enige wat me een beetje geld kostte waren een paar vlakke bladeren van natuurlijke vezels. Ik dacht dat hun langwerpige vorm een beetje lichtheid zou toevoegen aan mijn ontwerp en het zou veranderen in een soort « poëtische plant ».

Het duurde even voordat ik de objecten had naast elkaar uitgestald. Toen ik dacht dat het er mooi en evenwichtig uitzag, begon ik alles nog wat nauwkeuriger op zijn plaats vast te zetten. Ik moet toegeven dat ik een beetje moest knutselen. Lijm, nietjes of draad, ik twijfelde en testte verschillende methoden. Uiteindelijk gebruikte ik de ene of de andere techniek, afhankelijk van de te verbinden dikte en het type vezel. Ik wilde vooral niet dat de bevestigingen door de gaatjes van het materiaal heen zichtbaar waren.

Ik heb mijn kunstwerk aan de muur aan het hoofdeinde van het bed gehangen. En eerlijk gezegd ben ik heel blij met het resultaat!

Als je besluit om ervoor te gaan, vergeet dan niet dat originaliteit belangrijk is. Je kunt ook kiezen voor objecten van gekleurd stro en spelen met twee vezeltinten. Maar je kunt ook besluiten om zelf verschillende motieven op de vezels te borduren: dik, gekleurd macramégaren is ideaal…

Kinderen worden groot, dat is geen geheim. En die van mij vormen geen uitzondering op de regel. Mijn dochter kwam uit haar kamer met een doos vol knutselmateriaal. Blijkbaar wordt er aan de leeftijd van 14 jaar niet meer geknutseld. Da’s iets voor kinderen. Dan ben ik waarschijnlijk een groot kind gebleven…

 

 

 

 

 

Voir cette publication sur Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Une publication partagée par Morgan Winton (@ourwintonhome)

Tussen de schatten die ze me gaf, zaten verschillende zakken met grote, lichtgekleurde houten kralen. We gingen ze een mooi leven geven. Een avontuurlijk leven, niet gewoon aan een ketting geregen.

In de keukenla had ik nog genoeg houten barbecuespiesjes liggen. Sterke lijm? Die heb ik altijd in huis, ik gebruik voortdurend mijn lijmpistool. Het enige wat ik niet had, waren twee grote cirkels van lichtkleurig hout, dezelfde diameter, met een dunne rand van ongeveer een centimeter hoog. Die vond ik met gemak in mijn favoriete bouwmarkt.

We gingen een soort amfoor maken, een grote pot waar we later een doorzichtige vaas in konden zetten.

Ik sneed de punten van de stokjes af, legde ze in de cirkel plat voor me neer en deed een eerste dot lijm op de binnenrand van de cirkel. Vervolgens schoof ik de eerste houten kraal op de spies. En dat deed ik de hele cirkel rond, waarbij de kraal aangeeft op welke afstand het volgende stokje gelijmd moet worden.

Mijn dochter had gelijk: de rest is kinderspel. Rijg de kralen achter elkaar. Aan de bovenkant van de stokjes laat je een kleine centimeter vrij: doe wat lijm op elk stokje en zet er daarna de tweede cirkel op.

Het resultaat is echt ongelofelijk: je zou denken dat het een designvaas is die je voor een fortuin hebt gekocht. Ik overdrijf misschien, maar niet veel hoor! Het resultaat is een cilindervormige vaas in het midden van de kralen. Nu alleen nog een mooi boeket schikken.