WordPress

Auteur: mila

  • Mila en haar vaatwasmachine: “Een geweldig trucje om je bestek te doen glanzen!”

    Mijn vaatwasmachine, die vul en leeg ik elke dag: hij draait dag in dag uit. En ik zou eerlijk gezegd niet meer zonder kunnen. Toch ben ik niet altijd tevreden met het resultaat: de vaat die eruit komt, is niet altijd even proper.

    Smiling young white woman putting dishes in the dishwasher at home

    Ik heb dan wel al eens mijn tips voor schitterende glazen gedeeld, vandaag wil ik het eens hebben over een andere tip voor de vaatwas.

    Het idee? Een bol aluminiumfolie in de vaatwasmachine leggen, rechtstreeks in de bestekbak. Het kan gek lijken, maar het is echt efficiënt hoor. Je verfrommelt een stuk aluminiumfolie, maar zonder het samen te persen, ter grootte van een golfbal: da’s alles! Dan moet je hem enkel nog in de bestekbak droppen.

    Ik leg het je uit!

    Naarmate je ze meer in de afwasmachine doet, wordt bestek steeds meer beschadigd en dof. Eerst wordt het wat zwart door de chloor in het afwasmiddel. Daarna wordt het stukje bij beetje bedekt met kleine roestvlekjes of kalk. Dit verouderingsfenomeen is te wijten aan roest van de schroeven in de machine of op potten en pannen: die roestdeeltjes zetten zich vast op het bestek. En het is daar dat aluminiumfolie kan helpen. 

    De aluminiumfolie oxideert immers sneller dan roestvrij staal en trekt op die manier roest aan. Het werkt als een soort magneet. Zo doet het aluminium inox bestek opnieuw glanzen. De chemische reactie tussen de aluminiumfolie en het afwasmiddel lost de resten op je metalen kookgerei op.

    En zo neem ik afscheid van frustrerende momenten en krijg ik bestek zonder vlekken en perfect glanzen om er een mooi gedekte tafel mee aan te kleden.

    Ik laat je zelf de techniek uitproberen: je zal het zien, er gaat niets boven.

  • Mila: ‘Een cirkel van dakpannen in je tuin!’

    Mijn buurman had een zestigtal dakpannen gerecupereerd op de werf van zijn dochter: nokpannen. Ze zijn zeer lang en zeer bol, en prachtig zacht oranje. Ik vind het leuk wanneer hij dingen in elkaar knutselt: hij gaat nauwgezet te werk en is inventief.

    Hij tekende een cirkel uit op het gazon en begon te graven. Hij moest ongeveer tien centimeter aarde weghalen: diep genoeg om de dakpannen vast te zetten. Hij plaatste een eerste rij nokpannen verticaal, langs de rand die in het gazon was gegraven. Hun holle kant was naar de hemel gericht. Hij plaatste ze niet te dicht tegen elkaar: er moest telkens wat ruimte zijn tussen de pannen.

    Daarna begon hij met de tweede rij pannen, die in dit geval andersom geplaatst werden. Met andere woorden: de pannen werden met hun holle kant naar de grond gelegd, bovenop de eerste rij pannen. Hun hoge welving paste perfect over het uiteinde van twee onderliggende dakpannen.

    De bovenste en onderste pannen, op elkaar gelegd, leken wel een terracotta slinger. Een cirkelvormige golving die me deed denken aan een schelp, een grote sint-jakobsschelp.

    Het deed me zelfs denken aan de Geboorte van Venus, het beroemde schilderij van Botticelli: dezelfde verhoudingen, dezelfde golving, dezelfde kleur. Gelukkig voor mij was hij niet van plan om naakt op een hoop aarde te gaan poseren. Hij is een even grote liefhebber van kunstgeschiedenis als ik, dus we hebben er hartelijk om gelachen.

    Hij deed potgrond in het door de pannen afgebakende gat en bedekte op die manier de onderkant van de pannen: ze leken ineens korter. Daarna plantte hij wat bloemen in deze enorme terracotta bloempot, in de grond.

    Zoals altijd plaagde ik hem door te zeggen dat hij, nu hij klaar was in zijn eigen tuin, bij mij mocht beginnen: hij brengt alles wat hij doet sowieso tot een goed einde.

    Ik hou het idee in het achterhoofd! Iets voor een andere keer misschien… mijn hoofd is tot de nok gevuld met ideeën!

  • Mila: ‘Wil je je tegels opnieuw voegen? Ik heb een zot idee!’

    Ik bracht mijn nichtje naar haar pottenbakkerscursus. Die werd gegeven in een atelier achterin de tuin van de lerares. Ik had een zwak voor het pad dat tussen de hoge platen slingerde van het huis naar het werkatelier.

    Op zich leek het allemaal niet zo speciaal. Gewoon stenen tegels. Je weet wel, die grijze stenen die nooit dezelfde vorm hebben en willekeurig gerangschikt zijn. Een beetje zoals een geïmproviseerde legpuzzel. Meestal worden de openingen tussen de stenen ingevoegd. Of zit er gewoon aarde tussen, zodat sprietjes gras, paardebloemen en andere sterke planten de voegen kunnen opvullen.

    Hier had de kunstenares de ruimtes tussen de stenen ingekleurd met stukjes mozaïek.  Kleurige slangen slingerden tussen het grijs van de straatstenen. Zo mooi! Sommige van de gekleurde mozaïektegeltjes waren vrij groot van diameter, andere waren echt piepklein. Maar het paste allemaal in elkaar alsof het er altijd al had gelegen.

    Ik liet aan de eigenares blijken hoe leuk ik het vond. Ze glimlachte: ik denk dat ze wel vaker complimenten krijgt over dit magisch ogende pad. Natuurlijk heeft ze de materialen voor het grijpen in haar werkplaats. Stukjes keramiek, scherven van tegels, gebarsten werkstukken. Hele dozen vol kleurrijke stukjes.

    Ik vroeg hoe ze de mozaïek had vastgezet. Ik dacht in beton, maar dat bleek niet het geval. Ze had tijd gestoken in het zoeken van het juiste stukje kleurige opvulling om in de beschikbare ruimte te passen. Alles bleef gewoon op zijn plaats door het tussen de grote tegels te klemmen, en zo de hele voeg lang, door de tegeltjes tegen elkaar aan te drukken.

    Mijn nichtje, een kunstenares in hart en nieren, zei dat ze liever zachte keitjes in allerlei vormen en kleuren zou gebruiken. Ze had er al een heleboel in haar schatkist. Dat kan ook natuurlijk: een rups van stenen, waarom niet!

    Ik dacht bij mezelf dat ons eigen pad echt het pad is dat we voor onszelf creëren. En dus is het aan elk van ons om er een beetje van onszelf in te stoppen. Zolang we het maar mooi maken!

  • Mila: ‘Een stoffen zetel een nieuwe kleur geven? Da’s goedkoper dan hem vervangen!’

    Ik heb een heel leuke zetel gekregen: 4 poten in donker hout, een doorlopende dubbele zitting, een rugleuning met vloeiende lijnen, armleuningen met een mooi gewelfde vorm. En dat alles bekleed met één soort stof. Het enige probleem: het afgeschoten uitzicht van de lichtblauwe stof. Het geheel ziet er niet erg fris uit…

    paint sofa cloth

    Daarom besloot ik om de zetel te verven: een mooie manier om hem een nieuw leven te geven. En bovendien veel goedkoper dan de stof vervangen. Mijn enige vrees? Dat de stof hard en ruw zou worden, met een stugge zitting en een bedenkelijk comfort. Maar we zien wel hoe het uitpakt!

    Verf om stof te kleuren is makkelijk te vinden in winkels, zowel in de vorm van spuitbussen als acrylverf. Ik koos voor felgeel. Ik wilde zon. Licht. Een levendige kleur. Ik kocht ineens ook een nieuwe rechte verfborstel met een mooie breedte. Schuurpapier (korrel 220 of 320) en textielwas. Maar ook een ronde borstel. Op naar het huis!

    De eerste stap? De stoel schoonmaken, met de stofzuiger en een vochtige doek. Het doel: nul stofdeeltjes! Ik hoefde niet eens kussens te verwijderen. Het ging snel en gemakkelijk. Stap twee? Het verven zelf. Eerst moet je de stof die je gaat verven besproeien met water. Niet te veel (je hoeft er geen spons van te maken), maar ook niet te weinig (de zetel moet vochtig zijn). Als je de stof vochtig maakt, smeert de verf beter uit. Aarzel niet om het water dat je op het stof gesproeid hebt met de palm van je hand uit te spreiden.

    De eerste laag verf aanbrengen was makkelijk. Ik bevochtigde de stof stukje bij beetje. Pico bello! Na 12 tot 24 uur drogen haalde ik het schuurpapier boven: tijd voor een lichte schuurbeurt. Deze stap is heel belangrijk: hierdoor blijft de stof immers zacht en voorkom je korstjes in de verf.

    Daarna was het tijd voor de tweede laag. Hiervoor meng je best een beetje water in de verf: zo’n 5 tot 10%, niet meer. Ik smeerde de verf gemakkelijk uit en spreidde deze tweede laag zoveel mogelijk. Mijn zonnegeel was zo mooi!

    Een derde laag was in mijn geval niet nodig, maar dat kan wel nodig zijn, afhankelijk van de zetel of het object dat je verft. Ik heb de verf een tweede keer voorzichtig opgeschuurd: bye-bye droge, ruwe stof. Om de klus af te maken, besloot ik de zetel licht in de was te zetten. Door een beetje was op een bord te doen, kan je ermee werken en het gelijkmatig over het oppervlak verdelen. De ronde kwast is hiervoor ideaal. Ook hier moet je alles goed uitsmeren en niet te veel was aanbrengen. Veeg het overtollige product weg met een droge doek.

    En klaar is Kees! Een nieuw leven voor een mooie zetel!

  • Mila: “Een zonnig idee met oude lampenkappen”

    Afgelopen weekend was ik uitgenodigd voor een huwelijk. De zon was ver te zoeken, dus de warmte moest van het gezellige samenzijn komen, zullen we maar zeggen. Maar dat hield ons niet tegen om, warm in een dekentje gewikkeld, de tuin in te gaan en toch te genieten van de decoratie die het koppel daar speciaal voor de grote dag had opgehangen.

    abat-jours

    Het was al even maf als charmant: aan de bomen bungelden tientallen oude lampenkappen. Stoffen exemplaren, die wel uit een ander tijdperk leken te komen. De vrolijke vormen en stoffen, verspreid tussen de takken, deden nog het meest denken aan grote bloemen.

    Ontdaan van de eigenlijke lampen, waren deze kappen ontheven uit hun primaire functie en dat idee vond ik fantastisch. Het zag er retro uit en zelfs een beetje gek, daar in die tuin. De oude lampenkappen waren willekeurig verspreid : eentje hier, eentje daar, zonder er bijzonder veel over na te denken. Ze waren elk afzonderlijk aan de takken bevestigd met een draadje en bewogen zo elk op zijn eigen tempo mee met de wind.

    Zoals jullie weten, ben ik fan van het recupereren van oude objecten om ze een nieuw leven te geven. De bruid vertelde me dat ze haar vrienden had opgedragen alle lampenkappen te verzamelen die ze konden vinden. Garageverkopen, rommelmarkten, tweedehandswinkels: al snel hadden ze er een dertigtal verzameld. Een geslaagd initiatief!

    Toegegeven, je hebt wel echt flinke loofbomen nodig om de lampenkappen in het groen te kunnen hangen: als ze gewoon naast elkaar aan een draad zouden hangen, zou het er niet zo gezellig uitzien. Tenzij misschien in de verte, bevestigd aan een lichtsnoer.

    Maar wat je er ook mee doet, het is alvast een leuk idee om te onthouden voor je volgende feestjes!

  • Mila: “Tutorial: zo maak je de rails van je ramen efficiënt schoon!”

    De lente, dat betekent natuurlijk ook de lenteschoonmaak. Er zijn van die karweitjes die je altijd tot het laatste moment uitstelt omdat ze extra vervelend lijken. En één ervan is de rails van de ramen kuisen. Een plek die zo moeilijk te bereiken is maar waar vuil en stof graag verzamelen en er de boel smerig maken.

    Ik raapte al mijn moed bij elkaar maar zorgde er vooral ook voor dat ik de basics voorhanden had: witte azijn, bicarbonaat, een tandenborstel, een rechthoekige spons, keukenrol en water in een kan met een schenktuit.

    De eerste stap? Strooi bicarbonaat in de raamrails. En daarbij moet je geen schrik hebben om teveel te gebruiken. Giet er vervolgens de azijn over om het te doen schuimen. Dat duurt een paar minuten…

    De volgende stap? Haal de tandenborstel boven en schrob de binnenkant van de rails grondig. Voor de hoeken moet je misschien ook wattenstaafjes gebruiken. Zodra het vuil van de raamrails geschrobd is, gebruik je de spons die je op insnijdt met een cutter. Plaats de spons over de rails en markeer met een viltstift de plaatsen waar je moet snijden, zodat de spons in de openingen kan zakken om zoveel mogelijk van het vuile water te absorberen.

    De laatste stap? Giet wat water in de ondertussen bijna propere rails: het water zal ze helemaal schoon spoelen. Tot slot haal je de keukenrol boven: vegen, absorberen, schrobben… Het moet vlekkeloos zijn. Ik kan je vertellen dat het verschil voor en na zo groot was, dat mijn hart er sneller van ging kloppen. Het enige probleem: er zijn zoveel ramen in mijn huis dat ik genoeg werk had om een hele dag bezig te zijn.

    Leve ramen die groot open staan en de lentehemel in huis brengen!

  • Mila: “Mijn tips om je boeket meiklokjes zo lang mogelijk fris te houden!”

    De maand mei staat voor de deur! En zoals elk jaar doe ik mezelf een charmant bosje meiklokjes cadeau. De perfecte manier om het hart te verwarmen tijdens deze regenachtige lente en om geluk te brengen voor diegenen die we liefhebben.

    Maar laten we eerlijk zijn, meiklokjes zijn geen lang leven beschoren wanneer ze eenmaal geplukt zijn. Je knipt ze in de tuin en de volgende dag zijn ze vergeeld en verwelkt. Niet leuk.

    Maar er zijn trucjes om de tere bloemen langer mooi te houden. Zo pluk je ze best ’s ochtends of ’s avonds. Met een propere snede en, heel belangrijk, schuin afgesneden. Op die manier kunnen ze makkelijker water opnemen.

    Doe niet teveel water in de vaas en voeg wat bewaarvloeistof voor bloemen toe. Als je geen zin hebt om dat product te gaan kopen, weet dan dat wat bicarbonaat toevoegen aan het water in de vaas ook werkt. Ben je heel gemotiveerd, dan meng je 1 liter water, 2 eetlepels citroensap, 1 eetlepel suiker en een druppel bleekmiddel: een beetje van dit mengsel helpt de meiklokjes om zichzelf te voeden en bestrijdt ook bacteriën.

    Ververs het water in de vaas dagelijks en maak meteen ook van de gelegenheid gebruik om telkens een klein stukje van de stengel af te snijden (altijd schuin!). Hou je boeket weg van licht en warmte: meiklokjes groeien beschut onder andere planten! Nog een laatste trucje om je boeket meiklokjes mooier te maken: besproei ze met wat koud water. Deze dames houden van een frisse douche.

    Dit is de perfecte manier om de pracht van deze bloemen wat langer mee te laten gaan en dus ook langer van die ongelofelijke geur te genieten: de meiklokjes blijven 10 tot 15 dagen mooi. Ja hoor!

    Gek genoeg is de plant, die dan wel synoniem staat voor geluk en blijdschap, ook heel giftig. Zelfs het water in de vaas wordt giftig. Wees dus voorzichtig met kinderen en huisdieren in de buurt. Een gewaarschuwd man (of vrouw)…

  • Mila: “Een lumineus idee voor je tuin!”

    Hoe opwindend is het om te zien dat de dagen langer worden en om beetje bij beetje een paar minuten langer licht te krijgen. Ik droom er nu al van om ervan te genieten. Maar tegen de tijd dat je het avondeten klaarmaakt, helpt met huiswerk en je dagelijkse klusjes na het werk doet, is het al terug donker…

    Dus ik heb me dit weekend vermaakt met het toevoegen van licht aan mijn terras, zodat ik voortaan ook ’s avonds van deze plek kan genieten. Mijn idee? Verf de plantenbakken met lichtgevende verf, die je in alle bouwmarkten vindt…

    Het schilderen van plastic potten vereist wat voorbereiding!

    Schoonmaken, ontvetten (met een doek gedrenkt in aceton), het oppervlak schuren (met fijnkorrelig schuurpapier) om het poreuzer te maken: het is wel een hele klus! Daarbij zal de primer het verschil maken. Het aanbrengen van een tweetal lagen is aangewezen: het wit zal helpen om een goede lichtgevende weergave te bekomen.

    Ik koos voor spuitbussen: dat is het gemakkelijkst aan te brengen en je ziet bovendien minder verfstrepen. Als je de tint die je leuk vindt niet kunt vinden in spray, overweeg dan om een spuitpistool te gebruiken dat een redelijk vergelijkbaar resultaat biedt.

    Ik koos voor fosforescerend turkoois en groen, kleuren die tegelijk sterk opvallen en toch niet botsten met de tinten van mijn terras met maritieme tinten. Ik heb 3 lagen verf aangebracht: want hoe dikker de verf, hoe intenser het effect. En ik eindigde met een laagje lak (omdat het in de gebruiksaanwijzing staat, en ik een gehoorzame klusjesman ben!).  

    Overdag zijn ze kleurloos, maar zodra de duisternis valt stralen de geverfde items hun licht en kleuren uit. Ik kan niet wachten tot de zon intenser wordt: hoe warmer het wordt, hoe meer het licht mijn potten zullen opnemen, dat ze bij valavond weer zullen uitstralen.

    Het is duidelijk dat je de elektrische spots niet moet inschakelen om te profiteren van dit zachte fosforescerende licht. Het accentueert de zen en ontspannende kant van mijn momenten op het terras! Ik heb ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om grote kiezelstenen te schilderen die ik van vakantie heb meegebracht en op tafel heb gelegd.

    Blauwachtige vuurvliegjes, verscholen in de tuin, wachten elke avond op mij en mijn dekentje!

  • Mila: “Je mokken zijn verstopt en dat maakt je verdrietig? Hier is de oplossing! »

    Ik kan me voorstellen dat jij ook tientallen mokken en andere mooie koppen in huis hebt. En dat het een uitdaging is om een plaats voor hen te vinden. Dus we stapelen ze op, ergens onder in de kast en we genieten nooit van hun kleuren. Erger nog, we gebruiken altijd dezelfde: degene die binnen handbereik zijn.

    Onlangs zag ik op het internet een huis waarvan de keuken een prominente plaats gaf aan de verzamelde kopjes: er was een enorm frame op een stuk muur gebouwd. Die witte houten structuur bevatte tientallen vakjes om de bekers in op te bergen.

    De constructie vormde een raster: horizontale en verticale lamellen die elkaar kruisten om vierkanten van dezelfde grootte te vormen. Er waren meer dan honderd kleine vakjes die ideaal waren om mokken in te zetten. 

    Het was een steeds wisselend schilderij van tinten, patronen, vormen en ontwerpen. Met de thee- en koffietassen veranderde ook de caleidoscoop. Het geheel was wit geverfd: perfect om de schoonheid van de kopjes en hun felle kleuren te benadrukken.      

    Wat een genot is het om elke dag de mok te kunnen kiezen die bij je stemming past en om de kopjes die in ons leven zijn verzameld tentoongesteld te zien. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar van mijn kant ontvang of koop ik vaak mokken: gewoon een leuk exemplaar in een winkel, souvenirs van vakanties of uitstapjes, gepersonaliseerde attenties van vrienden of familie, moederdagcadeaus… en ga zo maar door.

    Je zou kunnen zeggen dat je veel ruimte in je keuken nodig hebt om een hele muur aan mokken te kunnen wijden. Maar tegelijkertijd kan je er behoorlijk wat mee besparen in de kasten die altijd te vol zijn in de keuken.

    Het is in ieder geval een geweldig idee dat ik in gedachten zal houden, want ik heb tientallen kopjes. Het enige wat ik nu nog hoef te doen is een huis te kopen waar ik ze kan tentoonstellen!

  • Mila: “En hoe zit het met jullie buitentapijten?”

    Mijn dochter is allergisch voor huisstofmijt, dus geen tapijt meer in huis bij ons! Als iemand die er zo van houdt, moest ik eraan wennen om geen zachtheid meer onder mijn tenen te voelen. Geef toe: een tapijt is toch zo aangenaam. Het kleedt een vertrek aan en accentueert het knusse gevoel van een woonkamer.

    Rattan furniture set on a wooden deck in the yard

    Ik ben dan ook blij om te zien dat vloerkleden nu ook buitenshuis erg in de mode zijn! Ze maken de look van het terras compleet en voegen een leuk vleugje kleur toe aan de vaak zeer neutrale meubels.

    Turkoois, terracotta, saliegroen, felgeel… de tinten variëren en kunnen naar wens gecombineerd worden. De patronen zijn allemaal erg mooi en zetten de toon: organische, plantaardige of geometrische ontwerpen… En ze zijn er in alle soorten en maten.       

    Het heeft even geduurd om mijn vloerkleed voor buiten te kiezen. Helaas heb ik geen zithoek met kleine fauteuils en een salontafel, de ideale setting voor een buitenkleed.

    Ik heb een groot terras van (nep)blauwe steen waar een tafel en stoelen staan te wachten op de zomer. Ik moest dus op zoek naar een groot tapijt om eronder te schuiven, een warme sfeer te creëren en de illusie te wekken van een verlenging van het interieur.  

    Uiteindelijk vond ik wat ik zocht: een vloerkleed geïnspireerd op de zee. Een rij ruitjes en een traditioneel duo van blauw en wit. Perfect in harmonie met het blauw van de raamkozijnen en het verbleekte blauw van de stenen. Het is net alsof ik op vakantie ben, te gek!

    Ik hoop wel dat het bestand is tegen de elementen voor één zomerseizoen. Je zult me zeggen dat het ervoor ontworpen is. Maar in elk geval is het een eerste ervaring voor mij.

    De grote verrassing is dat het zacht aanvoelt. Ik had me iets kouds voorgesteld, een strak, dik weefsel. Maar dat is helemaal niet zo: mijn kleine voetjes vonden het heerlijk om op de vezels van mijn zeedeken te rusten.

    Schiet op, zonneschijn. Nestel je in onze hemel en blijf daar: mijn terras wacht op je om van het goede leven te genieten!